Sevgili Neco; Seni son yolculu?Ÿuna u?Ÿurlayan insan seli, bu kez mezarlıktan eve do?Ÿru akmaya ba?Ÿladı ve taziye ziyaretleri günlerce devam etti. ?‡o?Ÿunu yeni gördü?Ÿümüz, pek ço?Ÿuyla insan olmanın gerektirdi?Ÿi ölçüde diyalog içinde bulundu?Ÿumuz ki?Ÿilerin büyük ço?Ÿunlu?Ÿu seninle ilgili bir anısını ya da sende görüp takdir ettikleri bir meziyetini anlatıyorlardı ve ben buna ?Ÿa?Ÿıyordum; Benim için bir o?Ÿuldan öte arkada?Ÿ, sırda?Ÿ olan Necoli?min bu yönünü ben niye bilmiyordum, farkedemiyordum, diye. Sevgili Neco; Ne zaman el ayak çekildi, ne zaman gelenler döndü, ne zaman kendimizle ba?Ÿba?Ÿa kaldık; i?Ÿte o andan itibaren yoklu?Ÿun bir ba?Ÿka koydu,seni hayatın baharında bir taze fidanken kaybetmenin acısı bir kor gibi yüreklerimize saplandı, çıkmaz oldu. Sabır diyorlar, alı?Ÿırsın diyorlar, hayat devam ediyor, kendinize gelip toparlanmanız gerekir, diyorlar. Elbette bunu diyenlerin hepisi iyi niyetli ve teselliye çabalıyorlar. Oysa yoklu?Ÿuna alı?Ÿmak o kadar kolay de?Ÿil Necoli. Benim için sen; sanki gurbette gibi ama hep aklımda, hep kar?Ÿımdasın. Askeri lisenin ilk yıllarında Dicle ve Sinem ile bir resim çektirmi?Ÿtin, yanınıza Mustafa Arda ile ada?Ÿın a?Ÿabeyini monte etti?Ÿimiz bir resim vardı ya; bilgisayar ekranında duran. O resim hala yerinde ve her sabah bilgisayarı açarken ve kapatırken gülümseyen yüzün kar?Ÿımda. Cep telefonunun her çalı?Ÿında ya da ben bir ba?Ÿkasını aradı?Ÿımda sen yine bir ba?Ÿka görüntünle ama yine gülümseyen halinle kar?Ÿımdasın. Telefonun sesini sen seçip, ayarlamı?Ÿtın. De?Ÿi?Ÿmedi, de?Ÿi?Ÿmez; çünkü her çaldı?Ÿında kimin aradı?Ÿından önce aklıma gelen sensin. Sevgili Neco; ?‡ok vefalı arkada?Ÿlar edinmi?Ÿ, dostluklar kurmu?Ÿsun. Sık sık ararlar. Kimi; Hakkari?den, kimi; Tunceli?den, kimi; Ankara?dan kimi; Foça?dan. Kimi; amca diye ba?Ÿlar söze, kimi; baba, diye ve hemen hepsinin son sözleri aynıdır: - Biz de senin bir o?Ÿlunuz, her zaman emirlerini bekleriz. Aman kendinize dikkat edin... Balıkesir?deki bölük komutanı Yi?Ÿit Yüzba?Ÿı Diyarbakır?a tayin olmu?Ÿ, telefonla arayıp haber verdi, emirlerini beklerim, dedi. Askerin zamanı, izini sınırlı. Buna ra?Ÿmen ziyarete gelenler de oluyor. Sen geldi?Ÿinde ne yaparsak, nasıl kar?Ÿılarsak arkada?Ÿlarına da aynı ?Ÿekilde davranıyoruz. Sen mangalı severdin onlara da mangal yapıyorum. Sen hamidiyede kerevit menemen yemeyi çok severdin, onları da oralara götürüyorum. ?‡ünkü hepsinde seni görüyor, onlarla geçirdi?Ÿimiz her anı seninle geçirmi?Ÿ gibi oluyoruz. Ve sohbetimizin ortak konusu sen oluyorsun. Biz; bizdekileri, onlar; kendilerindeki sana ait anıları aktarıyor; bazen gülüyor, bazen hüzünleniyor, bazen de birlikte a?Ÿlıyoruz. Tabi bu arada askerlik yıllarına ili?Ÿkin bizden gizledi?Ÿin pekçok muzipli?Ÿi de arkada?Ÿlarından duyuyor, ö?Ÿreniyoruz. İ?Ÿte sevgili Necoli; birinci ölüm yıldönümünde, sensiz hayat, seninle dolu dolu devam ediyor ve bu duyguları sadece ben de?Ÿil, tüm ailemiz fertleriyle birlikte dolu dolu ya?Ÿıyoruz.
??? 13 Ekim 2009
Bu haber 593 defa okunmu?Ÿtur.
? 
? 
? 
? 
? 
? 
? 
? 
