????? Sevgili Neco;
????? Yarın 11 Ekim 2009. O kara günün yıldönümü. Kahreden haberin önce ?žereflikoçhisar'a ablanlara, arkasından İzmir'e annen ile bana ula?Ÿmasının üzerinden tam bir yıl geçti. ?Balıkesir?e gitmeniz gerekiyor?, dedikleri bu kadardı. Niye, niçin, ne var, ne oluyor? Kimse bir ?Ÿey söylemiyordu, söyleyemiyordu. Ama normal bir ?Ÿey olmadı?Ÿı da belliydi. Olan her neyse hayra alamet de?Ÿildi. İzmir?den Balıkesir?e dönerken çaresizlik içinde İzmir?deki dostumuz savcı Faruk beyi aramı?Ÿtım. O?nun eli kolu uzundu, bir?Ÿeyler ö?Ÿrenir, diye dü?Ÿünmü?Ÿtüm. Yolun yarısında aramı?Ÿtı ve ?Ÿöyle diyordu: - Spor yaparken dü?Ÿmü?Ÿ herhalde aya?Ÿı kırılmı?Ÿ, korkulacak bir ?Ÿey yok. Arkasından bir daha aradı: - Trafik kazası geçirmi?Ÿler, ?Ÿu anda Askeri hastanede imi?Ÿler. Direk oraya gideceksiniz. İnsan kondurmak istemiyor, insan yakı?Ÿtıramıyor, insan ne dü?Ÿünece?Ÿini, nasıl davranaca?Ÿını bilemiyor ama sanki vücut; olanları ö?Ÿrenmi?Ÿ gibi ba?Ÿtan aya?Ÿa tirtir titriyordu. Ve hastaneye varı?Ÿımızdan kısa bir süre sonra insanda ?Ÿok etkisi yaratan buz gibi bir cümle beyninizin içinde yankılanıyordu: - Ba?Ÿınız sa?Ÿolsun. Ondan sonra gecenin karanlı?Ÿında, İzmir Asker hastanesinin koridorlarında yankılanan çı?Ÿlıklar, feryatlar ve akıp giden gözya?Ÿları. Derken son yolcu?Ÿa birlikte çıktı?Ÿınız arkada?Ÿlarınızın ailesi yakınları.. Biraz sonra üçer be?Ÿer Balıkesir?in içinden, İstanbul?dan gelen dönem arkada?Ÿlarınız, komutanlarınız, kısa zamanda dost edindi?Ÿin sivilden arkada?Ÿların, onların aileleri.. Askeri hastanenin içi ve çevresi sanki mah?Ÿer yeriydi. Herkes a?Ÿlıyor, herkes üzülüyor, herkes birbirini teselliye çalı?Ÿıyordu. Ve mevzuat gere?Ÿi uzunca bir bekleyi?Ÿ. Sizi göstermiyorlardı, yanınıza yakla?Ÿtırmıyorlardı. Savcı bey otopsiyi tamamlayacak, arkasından askeri törenle sizleri memleketlerinize u?Ÿurlayacaklardı. Kara haber tez ula?Ÿır derler, ne kadar do?Ÿru! Sabahtan itibaren de ço?Ÿunlu?Ÿu ?žereflikoçhisar?dan olmak üzere yurtiçinden ve dı?Ÿından arayanların üzüntü ifade eden sözleri, hıçkırıkları.. Pekçok akraba, arkada?Ÿ, dost Balıkesir?e gelmek istiyor; yanımızda olmak, bizlere destek vermek için. Ama yollar uzun, yollar tehlikeli, ?gelmeyin? diyoruz, siz gelmeden biz buradan ayrılmı?Ÿ oluruz. ?‡ünkü askeriyede düzenlenecek tören için verdikleri saat önce 13.00, ardından 15.00 ve saat saat öteleme. ?‡ünkü ak?Ÿam saat 20.30 civarında meydana gelen kazanın otopsisini savcı bey ancak ertesi gün 17.00 sıralarında bitiriyor. Ve uzun süreli israrlarımız sonucu, komutanlarınız peki diyor ve otopsinin ardından senin cansız bedenini annen ile bana son bir kez göstermeye ikna oluyorlar. Ne var ki; görüyoruz ama sarılmaya, öpüp koklamaya fırsat bulamıyoruz. İ?Ÿte o anda tabutun içinde gördü?Ÿümüz yüz gerçe?Ÿin ta kendisi ve biz gerçekle yüzyüze geliyoruz. Olur mu? Olabilir mi? Olmalı mı? Bir gün önce sarılıp öpü?Ÿtü?Ÿümüz, bir hafta sonra tekrar bulu?Ÿma temennisiyle göreve gönderip, mütevazi bekar evinden ayrıldı?Ÿımız Necolimiz bir gün sonra yok olabilir miydi? Ku?Ÿ olup bilinmez bir yöne yolculu?Ÿa çıkabilir miydi? ?‡ıktı hem de nasıl! Yazabilirsem onu da Pazartesi günü yazaca?Ÿım.
Bu haber 646 defa okunmu?Ÿtur.
? 
? 
? 
? 
? 
? 
? 
? 
