Şereflikoçhisar’da köylerde (mahalle) oturan halkın geçim kaynağı genellikle tarım ve hayvancılık; şehirlerde oturan insanların ise ticaret, zanaat ya da memuriyettir. Buradan da anlaşılacağı üzere köylerde yaşam esas itibariyle insan gücüne dayalı olarak devam ederdi. Başka bir ifadeyle köylerde insan gücüne çok ihtiyaç vardı. Bundan dolayı da aileler, ilkokulu bitirmiş çocuklarını - eğer ilkokul varsa ve de okumuşlarsa- hemen ailelerin geleneksel işleri olan tarım ve hayvancılığa yönlendirirler ve çocuklar iş hayatlarına ailelerindeki işi devam ettirmek üzere başlamış olurlardı.
Eğer yeteri kadar tarım arazileri ve büyük veya küçükbaş hayvanları varsa kendi işlerinde; bunlardan yeteri kadar yoksa da başkalarının işlerinde, amele (işçi) veya çoban olarak çalışırlardı. Gurbete gitmek de vardı. Fakat o zamanki gurbet nadiren Ankara veya başka büyük şehirler olur, çoğu zaman ise gurbet civardaki il ve ilçelerin köylerine çalışmaya gitmek şeklinde olurdu.
Ulaşım ve haberleşme alanlarındaki gelişmelere paralel olarak bazı köyler doğrudan büyük şehirlerle irtibat kurmaya başladılar ki, bu durum, Şereflikoçhisar gibi orta büyüklükteki şehirlerin aleyhine bir gelişmeye yol açtı.
Köyler doğrudan ticaretlerini Ankara ile yapmaya başladılar. Şehir baypas edildi. Diğer taraftan bazı esnaf ve iş adamları işlerini daha da büyütmek için Şereflikoçhisar’daki işlerini Ankara’ya naklettiler. Bu durum da, şehirden sermaye ve yatırımın kaçmasına ve neticede şehir ticaretinin zayıflamasına yol açtı. Sonuçta şehirlerin yalnızca ticarî hayatında değil, sosyal hayatında da önemli değişiklikler oldu.
İlçenin bazı köyleri hemen hemen boşaldı. Oralarda yaşayan kimse kalmadı. Tarım ve hayvancılık da bu durumdan olumsuz yönde etkilendi. Eskiden 15-20 küçükbaş hayvan sürüsü olan köylerde şimdi bir tek sürü bile kalmadı. Bazı küçükbaş hayvanlar tümden kayboldu ki, bunların başında tiftik keçisi gelmektedir. Manda gibi büyükbaş hayvanlar da artık Şereflikoçhisar’da bulunmuyor.
Elbette birde yurt dışına işçi olarak gidilirdi. 1960’larda başta Almanya ve diğer Avrupa ülkelerine, başta köylerde yaşayanlar olmak üzere ilçe genelinde; tarla, bağ-bahçe ya da hayvan alacak kadar para biriktirip dönecekleri umuduyla ‘’acı gurbetin’’ yollarını tutanlar oldu. Avrupa’nın değişik ülkelerine giden insanımız ‘’Alamancı’’ olarak nitelendirildiler. Alamancı nitelemesine gurbetçilerimiz alınır mı alınmaz mı diye düşünen olmadı.
Dilini, kültürünü bilmediği bu gurbetten, çok azı döndü, döne bildi. Çoğunluk ise kendi kaldığı gibi ailelerini de yanlarına aldırdı. Avrupa’da doğan yeni kuşaklar artık Türkiye’yi tatil yapılacak bir ülke olarak görüyor. Avrupa’da doğan büyüyen yeni nesiller ana babaları gibi Şereflikoçhisar’a yoğun bir ilgi gösterdiğini söylemek çok zor. Bu konuda içinde binlerce acı hikâyeyi barındırıyor. Avrupa’daki gurbetçiler konusu, kültürel, sosyal ve ekonomik açıdan ilçemizde olumsuz etkilerini gün geçtikçe daha fazla görüyoruz.
Yukarıdaki yazdıklarım bilinmeyen şeyler miydi? Hayır. Daha fazlası var, elbette. Şereflikoçhisar’ı anlamak ve ileriye taşımak için dünden bugüne iyi incelemek gerekir. Şereflikoçhisar hak ettiği yerde değil. Onun için de zihinsel bir devrime ihtiyacımız var. Bu yapılmazsa ne mi olur? Birbirine yapışmış beton yığınları arasında, köyleri boşalmış, gençleri dünyanın en güvenliksiz kuş serisi arabalarına doluşup yollarda lastik eskitmekle gün geçiren bir yöre oluruz.
7 Şubat 2019
Yönetici tarafından yazılan bu haber, 977 defa okunmuştur.
Bu sayfalarda yayınlanan okur yorumları, okuyucuların kendilerine ait görüşlerdir. Yazılan yorumlardan ŞEREFLİKOÇHİSAR ÇENGEL GAZETESİ hiçbir şekilde sorumlu tutulamaz.
Yaşadığımız Şehir ve Biz
MUSTAFA YÜCEL
Evlere Şenlik Şartname!
Elektrikle mi öldürülüyor?
Hamza Çetin
İsmet Andaç Meclise önerge verdi
Merhamet & Empati
