O dönem üç yıl süreli olan ortaokul öğrenimini, her dönem takdir ve onur belgesi ödülleri alarak birincilikle tamamladı. Bakkal çıraklığı döneminde yaşayamadığı tüm çocukluk hayallerini okulda yaşadığı günlerde doyasıya gerçekleştirmişti. Kitap okumak, yakan top oynamak, sınıf başkanlığı yapmak, okula geç kaldığı için ceza olarak okul bahçesindeki çöpleri toplamak, müdür yardımcısı odası önünde beklemek, kantin sırasında beklemek, okul tiyatrosunda doktor önlüğü giymek, kompozisyon yarışmasında üçüncü olmak, resim yarışmasında mansiyon ödülü olarak kulaklıklı radyo-kasetçalar kazanmak... Bir öğrencinin yaşayabileceği daha birçok şeyi doyasıya yaşamıştı. “Memleketin ancak okuyup yazmakla kurtulacağına inananlardanım.”

Elinde okul birinciliğiyle bitirdiği ortaokul diplomasıyla eve doğru koştu. Diplomayı annesine gösterdi. Bununla şehrin en iyi lisesine ilk sıradan girebileceği müjdesini verdi. Fakat annesinin yüzündeki ifade onunki kadar coşkulu değildi. Annesinin dudaklarında kararsız bir tebessüm vardı ve ona şöyle dedi:

- Okuma hevesini aldın işte, bu kadar yeter. Koca gelinlik kız oldun. Daha bir de lise mi okuyacan? Hiç babana söyleyip de huzurumuzu bozma emi?

İçini bakkal çıraklığı dönemlerinde sık sık hissettiği utanç duygusu kapladı. Gelinlik kız olduğu için kime kızacağını bilmiyordu. “İstinat noktaları yavaş yavaş aşınan, sonra günün birinde en ehemmiyetsiz bir sarsıntı ile birdenbire çöken binalara benzedim...”

Yaz tatili bitmişti. Okullar açılmış ikinci haftaya girilmişti. Bu süre boyunca okula devam etme konusundaki kararlılığından bir gün bile vazgeçmemiş ve her gün anne-babasının kafasını şişirmişti. Aslında babasının kız çocuklarının okumasına karşı olmadığını fakat konu komşu ne der düşüncesiyle onu göndermek istemediğini çok iyi biliyordu. Israrı netice vermiş babasını ikna edebilmişti. Geç de olsa bir okula yazılmıştı. Fakat ön kayıt dönemini kaçırdığı için şehrin en başarısız öğrencilerinin bulunduğu liseye kaydolabilmişti.

Lisedeki arkadaşlarının çoğunu ortaokuldan tanıyordu. Okula ilk gittiği gün onu dalga geçerek karşıladılar. “ O kadar inekledin de noldu? Yine bu liseye düştün.” Bu sözler onu hiç üzmüyordu. Çünkü öğrenim hayatına devam edebilme zaferinin verdiği mutluluğu hiçbir şey gölgeleyemezdi.  “Parasız hiçbir şey olmaz deriz... Esas itibariyle doğrudur... Fakat çalışan ve irade sahibi bir insanın parasız da neler yapabileceğine bu mektepten güzel örnek gösterilemez...”

Lise son sınıfa geldiğinde sınıftaki tüm arkadaşlarını üniversiteye hazırlık telaşı sarmıştı. Maddi durumu el vermeyen birkaç kişi hariç tüm arkadaşları dershaneye yazılmıştı. Babası dershanenin çok gereksiz kurumlar olduğunu bir öğrencinin kendi çabasıyla başaracağına inanıyordu. Bu sebepten Zehra’yı dershaneye göndermemişti. Babası haklı olabilirdi fakat bazı derslerde ciddi anlamda bir rehbere ihtiyaç duyuyor ve çaresiz kalıyordu. “Büyük merkezler insanı avare eder. Gezilecek görülecek sefahat edilecek yeri olmayan küçük kasabalarda daha iyi çalışılır.”

Diğer taraftan dershaneye gidemeyişini avantaja çevirebileceğine karar verdi. Çünkü dershaneye gitmek için evden çıkarken gördüğü hazırlık, yolda gidip gelirken geçireceği zaman önemli bir zaman kaybıydı. Bu zamanları evde pekâlâ daha fazla test çözerek geçirebilirdi.

(Devam Edecek)

  19 Aralık 2019